χρήσιμα:

του κουταλιού

Αναγνώστες

λεξικό όρων

Δημοφιλείς αναρτήσεις

λίγα λόγια για μας...

οι φιλοι με φωναζουν Κωσταδακι. κι αν δε με γνωριζεις μη σκας! κι εγω ακομα -τοσα χρονια μετα- δε με ξερω!

Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2010

το ξέρατε ότι..

ΒΑΣΙΛΟΠΙΤΑ 
  • Η Βασιλόπιτα είναι το κατεξοχήν πρωτοχρονιάτικο έθιμο.
  • Το έθιμο του εορταστικού άρτου το συναντάμε στην αρχαιότητα. Σύμφωνα με αυτό, στις μεγάλες αγροτικές εορτές Θαλύσια και Θεσμοφόρια, οι αρχαίοι Έλληνες προσέφεραν άρτο στους θεούς για να έχουν υγεία και καλή τύχη.
  • Ο συνδυασμός του «εορταστικού άρτου» και του «μελιπήκτου» των αρχαίων προσφορών πέρασε στην ορθόδοξη χριστιανική πίστη με το έθιμο της βασιλόπιτας. Η πίτα αυτή αφιερώνεται στον Ιησού Χριστό ή στον Άγιο Βασίλειο.
  • Το πρωτοχρονιάτικο έθιμο της Βασιλόπιτας το βρίσκουμε σε ολόκληρο τον Ελλαδικό χώρο. Υπάρχουν αρκετές παραλλαγές, κυρίως στον τρόπο παρασκευής, όλες, όμως, έχουν κοινή διακόσμηση: έναν σταυρό και την αναγραφή του έτους και, φυσικά, όλες κρύβουν μέσα τους ένα φλουρί. Στην ελληνική επαρχία παλαιότερα, αντί για νόμισμα έβαζαν ένα κομμάτι άχυρου, κληματόβεργας ή ελιάς για να φέρει καλή τύχη στην παραγωγή. Μια άλλη παράδοση θέλει τον αρχηγό της οικογένειας να γυρνά τη βασιλόπιτα σαν σβούρα και, αν σταθει από την καλή πλευρά, τότε η χρονιά θα είναι καλότυχη.
  • Η ορθόδοξη παράδοση συνδέει το έθιμο τη Βασιλόπιτας με τον Άγιο Βασίλειο.
  • Ο μύθος λέει ότι τον 4ο αιώνα, όταν ο Άγιος Βασίλειος ήταν επίσκοπος της Καισαρείας, προσπαθώντας να σώσει την πόλη του από τη λεηλασία, μάζεψε χρυσαφικά, νομίσματα και αλλά πολύτιμα κοσμήματα των χριστιανών για να τα προσφέρει στον έπαρχο. Ο αιμοσταγής έπαρχος, όμως, βλέποντας την αγάπη των κατοίκων στον επίσκοπό τους αλλά και την προσπάθεια του Μεγάλου Βασιλείου να τους σώσει, έφυγε χωρίς να πάρει τίποτα. Λέγεται, μάλιστα, ότι η Παναγία έστειλε τον Άγιο Μερκούριο με μια στρατιά αγγέλων για να τον διώξει.
  • Η πόλη της Καισάρειας σώθηκε αλλά ο Μέγας Βασίλειος βρέθηκε σε δύσκολη θέση. Ήθελε να μοιράσει τα χρυσαφικά στους κατοίκους και η μοιρασιά να είναι δίκαιη, πράγμα ιδιαίτερα δύσκολο, γιατί δεν υπήρχε τρόπος να βρεθούν οι πραγματικοί ιδιοκτήτες. Έτσι, αποφάσισε να ζυμώσουν ψωμάκια και μέσα στο καθένα έβαλαν από ένα νόμισμα η κόσμημα. Τα μοίρασαν στον κόσμο και το θαύμα έγινε: κάθε οικογένεια πήρε από ένα ψωμί και μέσα βρήκε αυτό που είχε προσφέρει
  • Αυτό το γεγονός τιμούν οι Ορθόδοξοι και φτιάχνουν τη Βασιλόπιτα παραμονή Πρωτοχρονιάς, βάζοντας μέσα ένα φλουρί.
  • Όποιος βρει το νόμισμα θεωρείται ο τυχερός της νέας χρονιάς.
ΜΕΛΟΜΑΚΑΡΟΝΑ
  • Δεν ζυμώνουμε πολύ ώρα το μελομακάρονο γιατί «κορδάρει». Αυτό οφείλεται στη σύσταση των υλικών του.
  • Το μελομακάρονο πρέπει να είναι πάντα ζεστό όταν το ρίχνουμε στο κρύο σιρόπι. Όσο συνεχίζουμε αυτή τη διαδικασία, το σιρόπι αρχίζει να ζεσταίνεται, οπότε πρέπει να το κρυώνουμε.
  • Το σιροπιασμένο μελομακάρονο έχει την ιδιότητα να απορροφά την υγρασία από το περιβάλλον και να μαλακώνει ή, αντιθέτως, να ξεραίνεται στο ξηρό περιβάλλον. Γι' αυτό το λόγο, πρέπει να διατηρείται σε κάποιο σκεύος ή να είναι προστατευμένο με μεμβράνη.
  • Εάν θέλουμε να γεμίσουμε τα μελομακάρονα με καρύδια, όταν τα πλάθουμε τοποθετούμε ένα καρύδι στο κάτω μέρος της ζύμης και την κλείνουμε.
  • Μπορούμε να αρωματίσουμε τα μελομακάρονα με μαστίχα προσθέτοντας στο σιρόπι 300-400 ml λικέρ μαστίχας.
ΚΟΥΡΑΜΠΙΕΔΕΣ
  • Το όνομά τους προέρχεται από το τουρκικό "Kurabiye", γλύκισμα από αλεύρι, βούτυρο και άχνη ζάχαρη.
  • Μεταφορικά, κουραμπιές σημαίνει (α) στρατιωτικός που δεν παίρνει μέρος στις επιχειρήσεις της πρώτης γραμμής, αλλά είναι τοποθετημένος στα γραφεία υπηρεσίας, (β) δειλός, φοβητσιάρης, (γ) καλομαθημένος, μαμόθρεφτος.
  • Σε επιθεωρήσεις του 1940, "κουραμπιέδες" αποκαλούνταν οι Ιταλοί του Μουσολίνι, όπως στο τραγούδι "Το ευζωνάκι".
  • Βάση της επιτυχίας του είναι το αγνό βούτυρο και το επιμελημένο κτύπημα
  • Όσο πιο αφράτο γίνεται το μείγμα του βουτύρου, τόσο πιο αφράτος θα γίνει ο κουραμπιές.
  • Το αφράτεμα του βουτύρου με τη ζάχαρη απαιτεί πολύ δυνατό χτύπημα. Όμως, μόλις προστεθεί το αλεύρι, πρέπει το χτύπημα να γίνεται αργά, σε χαμηλή ταχύτητα, για να μην καταστραφεί η αφράτη υφή που έχει αποκτήσει το μείγμα.
  • Να ψήνεται σε χαμηλές θερμοκρασίες και όχι πάρα πολύ, ώστε να μην αποκτά τραχιά και σκληρή υφή και να βγαίνει λευκός.
  • Απαραίτητο είναι να ζαχαρωθεί όταν είναι κρύος. Γιατί όταν είναι ζεστός, η πρώτη στρώση ζάχαρης δημιουργεί ένα χονδρό υπόστρωμα που δεν είναι καθόλου ευχάριστο όταν το τρώμε. 
  • Πάντα να τον σκεπάζουμε καλά, γιατί απορροφά πολύ εύκολα υγρασία, νοτίζει και δεν διατηρείται τραγανός.
  • Διατηρείται για αρκετό διάστημα όταν είναι κλεισμένος ερμητικά σε ειδικό σκεύος.
  • Μπορούμε να μη βάλουμε αμύγδαλα και να ανοίξουμε τη ζύμη του σε φύλλο και να το κόψουμε σε διάφορα σχήματα, π.χ. αστέρια, καρδιές, κτλ.
ΓΑΛΑΚΤΟΜΠΟΥΡΕΚΟ
  • Το γαλακτομπούρεκο είναι γνωστό σε όλο τον κόσμο ως ένα χαρακτηριστικό γλυκό της ελληνικής κουζίνας. Κάποιοι, μάλιστα, το θεωρούν ως την ελληνική παραλλαγή του μιλφέιγ.
  • Παρόλο που η καταγωγή του είναι ξεκάθαρη υπάρχει ένα μικρό μπέρδεμα με το όνομά του. Η λέξη ''γαλακτομπούρεκο'', πιθανώς, προέρχεται από τη σύνθεση των λέξεων ''γάλα'', που χρησιμοποιείται για την κρέμα, και της τούρκικης λέξης ''μπουρέκ''. Η λέξη ''μπουρέκι'' περιγράφει μια σειρά από τούρκικα εδέσματα που φτιάχνονταν αρχικά με ζύμη ψωμιού και αργότερα με λεπτοανοιγμένα φύλλα και διάφορες γεμίσεις. Από το 1788, άλλοστε, υπάρχουν μαρτυρίες ότι οι Οθωμανοί έφτιαχναν γλυκά με πολλά φύλλα που έμοιαζαν με τα γκατό φεγγιέτ των Γάλλων. Το περίεργο είναι ότι παρόλο που για τον όρο ''φύλλο'' χρησιμοποιείται διεθνώς η ελληνική λέξη, είναι σχεδόν σίγουρο ότι η καταγωγή του φύλλου είναι τουρκική. Στις αρχές του 11ου αιώνα οι Τούρκοι Οθωμανοί είχαν επινοήσει την παρασκευή λεπτής και επίπεδης ζύμης ψωμιού που καταγράφεται με το όνομα ''γιουφκάς'', που είναι και η λέξη που χρησιμοποιούν μέχρι σήμερα οι Τούρκοι για το φύλλο. Από τα υποτυπώδη λοιπόν παρασκευάσματα των νομάδων με αλεύρι και νερό και μετά από πειραματισμούς αιώνων, οι Οθωμανοί κατέληξαν στα περίτεχνα μπουρέκια με τα λεπτεπίλεπτα φύλλα και τις γλυκές παραλλαγές τους.
  • Πιθανότατα οι Έλληνες επινόησαν την πλέον λεπτή μορφή του, το ονόμασαν ''φύλλο'' και η λέξη πέρασε στην αγγλική και αμερικανική ορολογία της κουζίνας. Μέχρι το 1946 το φύλλο παρασκευαζόταν χειροποίητα, την ιδία χρονιά όμως μια εταιρεία (Le Conie Stiles of Seattle, Washington) στην Ουάσιγκτον ανακαλύπτει και πατεντάρει μια μηχανή που ''απλώνει'' τη ζύμη σε φύλλο. Οι μηχανές παρασκευής φύλλου τελειοποιηθήκαν το 1971. Ένα πάντως είναι σίγουρο: το γαλακτομπούρεκο, αποτέλεσμα γλυκείας συνύπαρξης της ελληνικής και τούρκικης κουζίνας, είναι νοστιμότατο και, μετά το τσουρέκι, το πιο πασχαλινό γλυκό...
ΓΛΕΙΦΙΤΖΟΥΡΙΑ
  • Η ιδέα για το πρώτο γλειφιτζούρι γεννήθηκε όταν οι άνθρωποι των σπηλαίων χρησιμοποίησαν ένα ραβδάκι, για να συλλέξουν το μέλι από τις κυψέλες των μελισσών.
  • Αρχαιολογικές ανακαλύψεις αναφέρουν ότι οι αρχαίοι Άραβες, Κινέζοι και Αιγύπτιοι παρασκεύαζαν γλυκά από φρούτα και καρπούς, τα καραμελωναν με μέλι και, για να τα τρώνε ευκολότερα, ενσωμάτωναν ένα ραβδάκι.
  • Το Μεσαίωνα στην Ευρώπη, η ζάχαρη ήταν μια πολυτέλεια ιδιαίτερα ακριβή, που την χαίρονταν μόνο οι ευγενείς και οι πλούσιοι. Για να διαρκέσει περισσότερο η απόλαυση, έβρασαν τη ζάχαρη και δημιούργησαν την καραμέλα. Ολοκλήρωναν την επεξεργασία του γλυκού από σκληρή καραμέλα χρησιμοποιώντας ραβδάκια και λαβές.
  • Τον 17ο αιώνα, η ζάχαρη υπήρχε πια σε αφθονία, η καραμέλα έγινε η αγαπημένη λιχουδιά όλων και, για να καταναλώνεται πιο εύκολα, πρόσθεσαν ένα ξυλαράκι. Το γλειφιτζούρι είναι πια γεγονός!!!
  • Το γλειφιτζούρι, ή lollipop κατά τους Άγγλους, άρχισε να πουλιέται στους δρόμους του Λονδίνου την εποχή του Καρόλου Ντίκενς. Λέγεται, μάλιστα, ότι οφείλει το όνομά του στους πλανόδιους πωλητές. Άλλες πηγές θεωρούν ότι το γλειφιτζούρι το επινόησε ο George Smith το 1908, βαφτίζοντάς το, μάλιστα, με το όνομα του αγαπημένου αλόγου του στον ιππόδρομο: Lolly Pop!
  • Το 1916, ο Samuel Born επινόησε τη μηχανή που αυτόματα μπορούσε να τοποθετήσει το ξυλαράκι στην καραμέλα. Για αυτή την επαναστατική του εφεύρεση, η πόλη του Σαν Φρανσίσκο τον τίμησε με το κλειδί της πόλης.

ΕΛΙΑ
  • Η ελιά είναι το ιερό δέντρο της Μεσογείου. Από τα προϊστορικά χρόνια συμβιώνει με τους λαούς που κατοίκησαν τη Μικρά Ασία, τη Συρία, την Παλαιστίνη, τον Ελλαδικό χώρο, την Ιταλία, τη Σικελία, την Ιβηρική Χερσόνησο, τη Νότια Γαλλία και τα παράλια της Βόρειας Αφρικής.
  • Οι Φοίνικες, πιθανότατα, διέδωσαν την καλλιέργεια της ελιάς στην Κρήτη και στα παράλια της Ελλάδας και οι Έλληνες αργότερα στους λαούς της Δυτικής Μεσογείου.
  • Η αρχή της ελαιοκαλλιέργειας τοποθετείται περίπου στην 3η χιλιετία π.Χ. Τόσο η Κρήτη όσο και η ηπειρωτική Ελλάδα από τον 14ο και 13ο αιώνα π.Χ. μας δίνουν μαρτυρίες για την ελιά και το λάδι. Στο ανάκτορο της Ζάκρου, στην ανατολική Κρήτη, βρέθηκαν ελιές μέσα σε δεξαμενή νερού που διέσωζαν ακόμα τη σάρκα τους.
  • Σε επιγραφές της με γραμμική Β γραφή εντοπίζουμε πληροφορίες για το λάδι, που το χρησιμοποιούσαν βέβαια στη διατροφή, αλλά κυρίως το χρησιμοποιούσαν ως βάση για αρώματα και αλοιφές του σώματος, που μάλλον είχαν και θεραπευτικές ιδιότητες.
  • Η καλλιέργεια της ελιάς και η χρήση του λαδιού συνεχίστηκε στα ιστορικά χρόνια και λόγω του σημαντικού ρόλου της στην αθηναϊκή οικονομία έγινε το ιερό δέντρο της Αθήνας. Η ελιά, όπως αναφέρει ο μύθος, ήταν το δώρο της θεάς Αθηνάς στους κατοίκους της πόλης. Στην Ακρόπολη υπήρχε η ιερή ελιά της Αθηνάς, η πρώτη ελιά που η θεά χάρισε στους Έλληνες, και στην Ακαδημία οι 12 ιερές ελιές και ο ιερός ελαιώνας από τον οποίο προερχόταν το λάδι που δινόταν ως έπαθλο στους νικητές των Παναθηναίων. Η ελιά δεν έμεινε στην ιστορία ως ένα δέντρο που λατρευόταν από τους αρχαίους Έλληνες αλλά μέχρι τις μέρες μας θεωρείται από όλους τους λαούς σύμβολο ειρήνης, νίκης, αθανασίας και ευφορίας.

ΚΕΡΑΣΙΑ
  • Tο πρώτο δέντρο κερασιάς πιστεύεται ότι γεννήθηκε στις ακτές της Κασπίας θάλασσας ή στην περιοχή του Πόντου. Όσο για τη διάδοσή του στην αρχαία Ελλάδα και μετέπειτα στη Ρώμη, οι ιστορικοί είναι μοιρασμένοι ανάμεσα σε τρεις εκδοχές: Σύμφωνα με την πρώτη, τα αποδημητικά πουλιά ''έσπερναν'', στη διάρκεια των πτήσεών τους, τα κουκούτσια από τα κεράσια που είχαν καταπιεί στην Ανατολή. Σύμφωνα με τη δεύτερη, ο στρατηγός Λούκουλος, διάσημος για τα πλούσια τραπέζια του, έφερε την κερασιά στην Ιταλία μετά τη μάχη της Κερασούντας. Στην πραγματικότητα, όμως, μάλλον είχε φέρει κάποια νέα ποικιλία, αφού το φρούτο ήταν ήδη γνωστό. Σύμφωνα με την τρίτη εκδοχή, έμποροι και μετανάστες μετέφεραν τα μοσχεύματα του ''prunus avium'' (αυτό είναι το επιστημονικό όνομα της κερασιάς!) από τη χώρα καταγωγής τους στην Ελλάδα και μετά στη Ρώμη. Από τη Ρώμη, τα κεράσια πέρασαν στην Ευρώπη.
  • Οι κερασιές έχουν ιδιαίτερη θέση στην κουλτούρα της Ιαπωνίας. Είναι δέντρο σύμβολο και το προσφέρουν ως ένδειξη φιλίας σε άλλους λαούς. Επίσης η λαβή των σπαθιών των σαμουράι ήταν στολισμένη με κεράσια, που συμβόλιζαν την πολεμική κλίση και τη μοίρα αυτών των ανδρών. Ο κόκκινος καρπός του κερασιού ήταν σύμβολο του αίματος και της σάρκας, που έπρεπε να κοπεί για να φτάσει κανείς στον πυρήνα της ανθρώπινης ύπαρξης. Αλλά και στους γάμους, το έθιμο απαιτεί να ετοιμάζεται ένα ρόφημα από άνθη κερασιάς, εγγύηση για την ευτυχία των νεονύμφων.
  • Πέρα από τους συμβολισμούς, το βέβαιο είναι ότι το ζουμερό, τραγανό κεράσι είναι το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου μικρών και μεγάλων σε όλη τη γη.

ΚΟΡΜΟΣ
  • Το κλασσικό γλυκό των Χριστουγεννιάτικων γιορτών, ο κορμός με κρέμα βουτύρου, μόκα ή σοκολάτα πιθανολογείται ότι έχει τις ρίζες του στην τελετουργία του κορμού από ξύλο, που κρατούσαν πάνω από τη φωτιά το βράδυ των Χριστουγέννων.
  • Ο κορμός καιγόταν τελετουργικά μπροστά σε όλα τα μέλη της οικογένειας. Λίγο πριν χαθεί εντελώς μέσα στις φλόγες, έριχναν ένα ποτήρι κρασί, ένα κομμάτι ψωμί, λίγο αλάτι και μερικές σταγόνες από ένα αναμμένο κερί, ενώ ταυτόχρονα όλοι μαζί έψελναν έναν θρησκευτικό ύμνο.
  • Το έθιμο της καύσης του κορμού ήταν, επίσης, μια ευκαιρία για προβλέψεις. Έτσι, όταν η οικογένεια είχε παιδιά σε ηλικία γάμου, ο αριθμός από τις σπίθες που πετούσαν έδειχνε τον αριθμό των γάμων που θα γίνονταν μέσα στον επόμενο χρόνο, ενώ εάν είχαν ζώα, την αύξηση του κοπαδιού.
  • Πάντα σύμφωνα με την παράδοση, το μικρό απανθρακωμένο κομμάτι ξύλου που περίσσευε από εκείνη τη βραδιά είχε προστατευτικές ιδιότητες. Ξανάμπαινε στη φωτιά όταν ξεσπούσαν άγριες καταιγίδες, για να προφυλάξει το σπίτι από τους κεραυνούς. Οι στάχτες του φυλάσσονταν με μεγάλη προσοχή, για να προστατεύουν τους ενοίκους και τα ζώα του σπιτιού από τη δυστυχία ή την αρρώστια, αλλά και για να κρατούν μακριά τους μάγους και τις αλεπούδες.
  • Ο ξύλινος κορμός ήταν το απόλυτο γούρι για την οικογένεια και το σπίτι.
  • Ο Αντουάν Σαραμπό ήταν ο πρώτος που παρουσίασε ένα γλύκισμα με μπισκότο και κρέμα σε σχήμα κορμού σε κοσμικό ρεβεγιόν, το 1874.
ΖΑΜΠΑΛΙΟΝΕ
  • Τo Zαμπαλιόνε λέγεται ότι επινοήθηκε στις κουζίνες των Μεδίκων, στην Φλωρεντία, τον 16ο αιώνα. 
  • Μια άλλη εκδοχή αναφέρει σαν τόπο καταγωγής του Zαμπαλιόνε το Τορίνο. Σύμφωνα με αυτή, πήρε το όνομά του από τον τοπικό ιερέα San Pasquale Bayon, ξακουστό για τις ικανότητές του στη μαγειρική. 
  • Oι Ελβετοί, πάνω από 100 χρόνια, θεωρούν το Zαμπαλιόνε δικό τους εφεύρημα.
  • Τo Zαμπαλιόνε (Zabaione), για πρώτη φορά, παρουσιάστηκε στο café Greco στη Ρώμη. 
  • Tο όνομά του προέρχεται από το ναπολιτάνικο ρήμα ''zapillare'' που σημαίνει ''αφρίζω''.
  • Μπορούμε να το σερβίρουμε σε ψηλά ποτήρια, με συνοδεία μπισκότων.

ΜΑΝΤΛΕΝ
  • Οι γνώστες της ιστορίας της γαστρονομίας συνδέουν πάντα τις μαντλέν με τον περίφημο Γάλλο συγγραφέα Μαρσέλ Προυστ. Το μικρό, σε σχήμα αχιβάδας, κέικ περνά στην αθανασία... Η γεύση του, σαν βούτημα στο τσάι, αποτελεί αφετηρία στο βιβλίο ''Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο'', ένα από τα κορυφαία λογοτεχνικά έργα του 20ού αιώνα.
  • Στο αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα του Προυστ, η γεύση της μαντλέν γυρίζει τον ήρωα στην παιδική του ηλικία, όπου οι αναμνήσεις του ξεκινούν με την περιγραφή της απέραντης ευφορίας που νιώθει στο δάγκωμα του πρώτου κομματιού. Ωστόσο, οι μαντλέν υπήρχαν πολύ πριν από την παιδική ηλικία του Προυστ, αλλά, ως συνήθως, οι απόψεις των ιστορικών διίστανται.
  • Κάποιοι θεωρούν ως πατρίδα της μαντλέν την πόλη Commercy της Λωραίνης. Σύμφωνα με αυτή την εκδοχή, τον 18ο αιώνα, στο μοναστήρι της Αγίας Marie Magdalene, οι καλόγριες επινόησαν τη συνταγή για τις μαντλέν. Το γλυκό είχε μεγάλη επιτυχία και το πουλούσαν για να συγκετρώσουν χρήματα για τους φτωχούς. Η συνταγή κρατήθηκε μυστική για πάρα πολύ καιρό, όμως, κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης, την πούλησαν πολύ ακριβά στους αρτοποιούς της πόλης. Αυτοί συσκεύαζαν τις μαντλέν σε οβάλ κουτιά και τις πουλούσαν ως τοπική σπεσιαλιτέ.
  • Σύμφωνα με άλλη εκδοχή, μια νεαρή υπηρέτρια, η Madeleine, έφτιαξε, τα μικρά ζουμερά κέικ για τον δούκα της Λωραίνης, Στανισλάς Λεσζίνσκι. Ο δούκας, ενθουσιασμένος, τους έδωσε το όνομά της. Αργότερα, η κόρη του, Μαρία, παντρεύτηκε τον βασιλιά της Γαλλίας Λουδοβίκο 15ο και πήρε τη συνταγή μαζί της στις Βερσαλλίες, όπου οι μαντλέν έγιναν μόδα στη γαλλική Αυλή.
  • Άλλοι ιστορικοί υποστηρίζουν ότι τον 19ο αιώνα, ο Jean Avice επινόησε τη συνταγή για τις μαντλέν όταν εργαζόταν ως σεφ ζαχαροπλαστικής για τον πρίγκιπα Ταλλεϋράνδο και ήταν ο πρώτος που τις έψησε σε φόρμες.


ΜΑΡΜΕΛΑΔΑ
  • Οι ιστορικοί κατέληξαν μετά από μεγάλη έρευνα ότι η επινόηση της μαρμελάδας και ιδιαίτερα της μαρμελάδας πορτοκάλι αποδίδεται στους Άγγλους και ειδικότερα στους Σκωτσέζους. Άλλα ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά: Πρώτοι οι αρχαίοι Έλληνες έψηναν τα κυδώνια με μέλι, χωρίς φυσικά να ξέρουν τίποτα για την πηκτίνη.
  • Οι Ρωμαίοι υιοθέτησαν αυτή την τεχνική και έφτιαχναν γλυκά παρασκευάσματα χρησιμοποιώντας κυδώνια και μήλα.
  • Αργότερα, στο βιβλίο τελετών του Κωνσταντίνου του Πορφυρογέννητου αναφέρονται συνταγές αυτού του είδους ''πρωτο-μαρμελάδας'' με κυδώνι, λεμόνι, δαμάσκηνο και αχλάδι.
  • Πιστεύεται ότι ένα είδος πάστας από κυδώνι έφτασε από την Πορτογαλία στην Αγγλία στο τέλος του 15ου αιώνα. Ήταν είδος πολυτελείας και το κατανάλωναν εκτός από γλυκό και ως φάρμακο. Στις κουζίνες των Τυδώρ άρχισαν να πειραματίζονται και με άλλα φρούτα, κυρίως με πορτοκάλια και λεμόνια. Σε ιστορικά βιβλία αναφέρεται ότι το 1524 ο βασιλιάς Ερρίκος ο 8ος έλαβε ως δώρο ένα κουτί με μαρμελάδες. Τα χρόνια περνούν και φτάνουμε στο 18ο αιώνα στη Σκωτία στην πόλη Dundee, όπου λέγεται ότι μια κυρία επινόησε τη μαρμελάδα, περίπου με τη σημερινή της μορφή, χρησιμοποιώντας πορτοκάλια από τη Σεβίλλη. Ο μύθος μάλλον έχει μια δόση αλήθειας γιατί η κύρια Janet και η οικογένεια της έφτιαξαν το 1797 στη Σκωτία το πρώτο εργοστάσιο μαρμελάδας.
  • Μεγάλη σύγχυση όμως υπάρχει και γύρω από το όνομα της μαρμελάδας. Σύμφωνα με το μύθο, όταν η βασίλισσα Μαίρη της Σκωτίας ταξίδεψε από τη Γαλλία στη Σκωτία, έτρωγε γλυκό από κυδώνι ως φάρμακο για τον πονοκέφαλο και τη ναυτία. Για το λόγο αυτό, το ονόμασαν ''Marie malade'', επειδή όμως δεν είχαν όλοι άψογη γαλλική προφορά, έγινε ''marmalade''. Οι ιστορικοί δεν αποδέχονται το μύθο και πιστεύουν ότι η ονομασία μαρμελάδα εμφανίστηκε στην Αγγλική γλώσσα το 1480 δανεισμένη από τη γαλλική που με την σειρά της την είχε δανειστεί από την πορτογαλική λέξη ''marmelo''. Αναζητώντας όμως τη ρίζα της κάνουν μερικά βήματα πίσω, σταματούν στη λατινική λέξη ''melimelum'' και καταλήγουν στην ελληνική λέξη ''μελίμελον''.



ΑΠΟΣΤΕΙΡΩΣΗ ΒΑΖΩΝ ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΡΜΕΛΑΔΑ:
  • Πλένουμε καλά τα βάζα με καυτό νερό. Τα τοποθετούμε ανάποδα σε μια πετσέτα και τα βάζουμε στο φούρνο (μαζί με την πετσέτα) στους 100 βαθμούς, για 15 λεπτά. Τα βγάζουμε από το φούρνο ζεστά και τα γεμίζουμε επί τόπου με τη μαρμελάδα ή το γλυκό του κουταλιού, μέχρι πάνω. Τα κλείνουμε καλά. Το γλυκό πρέπει να είναι καυτό και τα βάζα ζεστά.


ΜΕΛΙ
  • Το μέλι έχει τόσο παλιά ιστορία όσο και ο άνθρωπος. Αρχαίοι λαοί όπως οι Σουμέριοι, οι Βαβυλώνιοι, οι Χετταίοι, οι Ασσύριοι και οι Αιγύπτιοι είχαν εντάξει το μέλι στη διατροφή τους, θεωρώντας το δώρο των θεών. Οι μύθοι και οι ιστορίες γύρω από το μέλι, τη μόνη γλυκαντική ουσία για πολλούς αιώνες, είναι πάρα πολλοί.
  • Σύμφωνα με την αιγυπτιακή μυθολογία, ο θεός Ρα έκλαψε, τα δάκρυα του όταν έπεσαν στο χώμα μεταμορφώθηκαν σε μέλισσες και το μέλι γεννήθηκε από αυτά τα δάκρυα. Η μέλισσα για τους αρχαίους Αιγυπτίους συμβόλιζε την ψυχή του νεκρού, που ζει στην αιωνιότητα και το μέλι θεωρείτο μόνο βασιλικό προνόμιο. Αργότερα η χρήση του μελιού φαίνεται ότι διευρύνεται κοινωνικά και σε πάπυρους το μέλι αναφέρεται ως θεραπευτικό μέσο για δεκάδες παθήσεις. Κανείς πάντως δεν ξεχνά την κοκέτα βασίλισσα Κλεοπάτρα που απολάμβανε το μπάνιο της μέσα σε μίγμα από μέλι και γάλα.
  • Στα ιερά βιβλία των αρχαίων Ινδών διασώζονται μύθοι που αναφέρουν ότι το ποτό των θεών παρασκευαζόταν από μέλι, θεράπευε όλες τις ασθένειες και παρέτεινε τη ζωή.
  • Από την αρχαία Ελλάδα πλήθος μυθολογικών αναφορών και ευρημάτων μαρτυρούν τη μεγάλη σημασία του μελιού στην καθημερινή ζωή ως τρόφιμο αλλά και ως θεραπευτικό μέσο. Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν πως οι Θεοί του Ολύμπου τρέφονταν με μέλι και το χαρακτήριζαν ως σύμβολο καλής υγείας και μακροζωίας.
  • Στη μυθολογία, η Μέλισσα είναι η νύμφη που ανέθρεψε στην Κρήτη τον Δία με γάλα και μέλι όμως Μέλισσα λεγόταν και η νύμφη που ανακάλυψε τη τέχνη της μελισσοκομίας και τη δίδαξε στον ημίθεο Αρισταίο, γιο του Απόλλωνα, που θεωρείται ο πρώτος Έλληνας μελισσοκόμος.
  • Στους ιστορικούς χρόνους συναντούμε συγγράμματα του Ιπποκράτη, του Αριστοτέλη και του Δημόκριτου που αναφέρονται στις ευεργετικές ιδιότητες του μελιού στην υγεία και τη μακροζωία, ενώ ο Πυθαγόρας και οι οπαδοί του είχαν το μέλι ως την κύρια τροφή τους. Στη Σπάρτη, οι παιδαγωγοί και οι εκπαιδευόμενοι έφηβοι ζούσαν στον Ταΰγετο για ένα μήνα τρεφόμενοι αποκλειστικά με μέλι.
  • Οι αρχαίοι Ρωμαίοι εκτιμούσαν ιδιαίτερα το μέλι. Ο συγγραφέας της εποχής του Νέρωνα Γάϊος Πλίνιος Σεκούνδος ο πρεσβύτερος σε πολλά έργα του αναφέρεται σε πανηγυρικά συμπόσια στα οποία περίοπτη θέση κατείχαν ποτά με κύριο συστατικό το μέλι.
  • Ο θεός έρωτας πριν εκτοξεύσει τα βέλη του τα βουτούσε μέσα στο μέλι, και ίσως γι' αυτό ο έρωτας των ανθρώπων με το μέλι κρατά αιώνες...


ΜΟΥΧΑΛΕΜΠΙ 
  • Το μαλεμπί, η «σοφιστικέ» κρέμα από γάλα και ροδόνερο αποτελεί, ίσως, το πιο δημοφιλές γλυκό με γάλα στην Τουρκία.
  • Αν και το μαλεμπί είναι ένα από τα πιο αγαπημένα γλυκά των Τούρκων, τα ιστορικά στοιχεία δείχνουν ότι αυτό το γλύκισμα δεν γεννήθηκε στα εδάφη της Τουρκίας.
  • Οι τουρκογενείς φυλές, όταν ξεκίνησαν από την Κεντρική Ασία τη μακρινή διαδρομή τους για να καταλήξουν στη Μ. Ασία, γνώρισαν το μαλεμπί των Αράβων, το οποίο στη συνέχεια ενέταξαν στη διατροφή τους.
  • Σύμφωνα μάλιστα με τα παλατιανά Λογιστικά κατάστιχα εξόδων, το μαλεμπί δεν έλειπε από το τραπέζι του Μεχμέτ του πορθητή, του πρίγκιπα Μπαγέιτ και ήταν ένα από τα εξαιρετικά φαγητά που προσφερθήκαν στους αγάδες στο γιορτινό γεύμα για τον εορτασμό της τελετής περιτομής του πρίγκιπα Τζιχαγκίρ το 1539. Τότε μάλιστα σερβιριστικε όχι σαν γλύκισμα αλλά σαν γεύμα -όπως τα Σουφλέ της γαλλικής κουζίνας δηλ, μεταξύ των μαγειρευτών και των ψητών κρεάτων
  • Τον 19ο αιώνα οι πλανόδιοι πωλητές - οι μαλεπιτζίδες - πουλούσαν το γλυκό αυτό στους δρόμους της Πόλης. Λίγο αργότερα άνοιξαν και τα πρώτα μαλεμπιτζίδικα.
  • Στα Οθωμανικά εγχειρίδια μαγειρικής από τον 15αι εως τον 20αι βρίσκουμε πολλές συνταγές μαλεμπιων που διαφέρουν κυρίως ως προς το άρωμα, άλλοι χρησιμοποιούν ροδόνερο, άλλοι μαστίχα και άλλοι αρμπαρόριζα.
ΠΡΟΦΙΤΕΡΟΛ 
  • Η λέξη Profiteroles εμφανίζετε τον 16ο αιώνα και σήμαινε αρχικά μικρά κέρδη, πιθανολογείτε ότι ονόμασαν έτσι ένα πιάτο που μαγείρευαν για τούς υπηρέτες με τα περισσεύματα από το τραπέζι των αρχόντων, στη συνέχεια τη χρησιμοποίησαν για να χαρακτηρίσουν τη ζύμη που «κερδίζει», δηλαδή που φουσκώνει στο ψήσιμο.
  • Το 17ο αιώνα καταγράφετε μια συνταγή ως σούπα 'προφιτερολ' με κομματάκια ζύμης αμύγδαλα και ζωμό. Η συνταγή που γνωρίζουμε καθιερώθηκε τον 19ο αιώνα
  • Τα προφιτερόλ υπήρξαν αλμυρά πριν γίνουν επιδόρπια τον προηγούμενο αιώνα, παρασκεύαζαν και προφιτερόλ σούπες, δηλ. μικρά σου που τα έριχναν μέσα στη σουπιέρα λίγο πριν τα σερβίρουν.
  • Μια σημερινή ποικιλία αυτών των προφιτερόλ είναι τα γκουγιέρ, μικρά σου με τυρί, που οι Βουργουνδοί καταναλώνουν με μεγάλη ευχαρίστηση την ώρα του απεριτίφ.
  • Ο λεπτός συνδυασμός παγωτού και ζεστής σως είναι η έννοια του προφιτερόλ για τους Γάλλους εδώ και αρκετά χρόνια.
ΣΟΥ 
  • To Σου πήρε το όνομα του, λόγω τού σχήματος του από την Γαλλική λέξη λάχανο
  • Το 1533 η Αικατερίνη των Μεδίκων παντρεύετε τον Δούκα της Ορλεανης μετέπειτα βασιλιά της Γαλλίας Henry 11, μαζί της παίρνει τον σεφ Panterelli, που πιστεύετε οι δημιούργησε προς τιμήν της τα Σού  
ΕΚΛΕΡ 
  • Η 22α Ιουνίου έχει καθιερωθεί στις Η.Π.Α ως ημέρα εορτής του σοκολατένιου εκλερ
  • Τα Σοκολατένια εκλερ είναι τα ένα από τα αγαπημένα γλυκά του Χαρυ Ποτερ
  • Τα εκλερ πήραν το όνομά τους, που σημαίνει λάμψη στα γαλλικά, από την γυαλάδα που αποκτούσαν από την επικάλυψη καραμέλας η σοκολάτας


ΜΠΑΚΛΑΒΑΣ
  • Ο τόπος γέννησης του μπακλαβά δεν είναι γνωστός με ακρίβεια. Σύμφωνα με μια εκδοχή, οι Ασσύριοι, τον 8ο αιώνα π.Χ., επινόησαν την κατασκευή λεπτών φύλλων από ζύμη και έφτιαξαν την πρώτη εκδοχή μπακλαβά. Γέμισαν τα φύλλα με ψιλοκομμένους ξηρούς καρπούς, τα έψησαν και τα σιρόπιασαν με μέλι.
  • Οι Έλληνες ναυτικοί και έμποροι, ταξιδεύοντας ανατολικά μέχρι τη Μεσοποταμία, ανακάλυψαν την απόλαυση του Μπακλαβά και έφεραν τη συνταγή στην Αθήνα. Η ονομασία "Phyllo" (φύλλο), άλλωστε, επινοήθηκε από τους Έλληνες.
  • Σε όλη την Ανατολή μέχρι και την Ελλάδα αρχίζει πια να ''ψήνεται'' ένα πρώιμο είδος μπακλαβά.
  • Στα παλάτια του αρχαίου βασιλείου της Περσίας τον αρωματίζουν με γιασεμί, οι Αιγύπτιοι βάζουν ροδόνερο και κάρδαμο, οι Αρμένιοι προσθέτουν για πρώτη φορά κανέλα και γαρίφαλο και το ψήσιμο συνεχίζεται στις κουζίνες των Βυζαντινών.
  • Μετά την πτώση του Βυζαντίου, ο μπακλαβάς ''κατακτά'' τους Οθωμανούς και, για πολλούς, από αυτή την περίοδο ξεκινά η πραγματική του ιστορία.
  • Mέχρι τον 18ο αιώνα, όμως, ο μπακλαβάς δεν ήταν το υπ' αριθμόν ένα γλυκό του οθωμανικού σαραγιού. Ήταν μάλλον ένα παρακατιανό γλυκό που μοίραζε το παλάτι κάθε χρόνο την 15η μέρα του ραμαζανιού στους γενίτσαρους. Ο υπέροχος μπακλαβάς με τα είκοσι-τριάντα αέρινα φύλλα είναι μεταγενέστερος και εμφανίστηκε τον 18ο αιώνα. Το απλό αυτό γλυκό, χάρη στην επιδεξιότητα των Αράβων και λοιπών μαγείρων, έγινε ένα από τα πιο φημισμένα γλυκά της υψηλής οθωμανικής κουζίνας. Το κόψιμο σε τετράγωνα η τρίγωνα κομμάτια επινοήθηκε από τον Monsieur Guillaume, τον ζαχαροπλάστη της Μαρίας Αντουανέτας, που κατέφυγε στις κουζίνες του Τοπκαπί μετά τη Γαλλική Επανάσταση.
  • Η αγάπη του παλατιού για τον μπακλαβά δεν ήταν όμως και τόσο αγνή. Θεωρούσαν τα δύο κύρια συστατικά του, το μέλι και τα φυστίκια, ιδιαίτερα αφροδισιακά. Για να ενισχύσουν μάλιστα την... δράση του, προσέθεταν ορισμένα μπαχαρικά, κανέλα για τις γυναίκες, κάρδαμο για τους άνδρες και για τα δύο φύλα γαρίφαλο.
  • Μέχρι τα μέσα του 19ου αιώνα, ο μπακλαβάς ήταν ένα γλυκό για πλούσιους. Άλλωστε, έχει φτάσει μέχρι τις μέρες μας η έκφραση: "δεν είναι τόσο πλούσιος για να τρώει και κάθε μέρα μπακλαβά'' (boerek, μπουρέκ).


ΜΠΑΜΠΑ ΜΕ ΡΟΥΜΙ
  • O Στάνισλας Λεζίνσκι, o έκπτωτος βασιλιάς της Πολωνίας, βρίσκοντας το Kugelhopf (το περίφημο Αλσατικό μπριός) πολύ στεγνό, σκέφτηκε να το μαλακώσει με σιρόπι από αλκοόλ. Το αποτέλεσμα τον ενθουσίασε και το βάφτισε ''baba'', προς τιμήν του Αλή Μπαμπά, του ηρώα του παραμυθιού ''Χίλιες και μία Νύχτα''. Όταν η κόρη του Στάνισλας, Μαρία, παντρεύτηκε τον βασιλιά της Γαλλίας Λουδοβίκο 15ο, πήρε μαζί της στις Βερσαλλίες τον ζαχαροπλάστη της, Nicola Stohrer. Ένας απόγονος του Nicola υποτίθεται ότι είχε την ιδέα να χρησιμοποιήσει το ρούμι στο σιρόπι του baba.
  • Μια πιο ταπεινή αλλά ίσως πιο αληθοφανής εκδοχή βρίσκει τις ρίζες του baba σε μια παραδοσιακή πολωνική συνταγή. Στην Πολωνία παρασκεύαζαν ένα πολύ ψηλό γλύκισμα από αλεύρι σίκαλης και σιρόπι από κρασί Ουγγαρίας, που το έλεγαν Μπάμπκα. Το όνομα στη σλαβική γλώσσα σημαίνει ''γριά'' ή ''γιαγιά''. Το baba είναι μάλλον το υποκοριστικό της ίδιας λέξης.
  • Το 1840 ένας από τους αδερφούς Ζουλιέν (Julien) άρχισε να πειραματίζεται με τις συνταγές του baba, άλλαξε το σχήμα (κάνοντας τρύπα στο κέντρο) και τη συνταγή του σιροπιού και το ονόμασε Brillat-Savarin, προς τιμήν του Γάλλου γαστρονόμου Jean Anthelme Brillat-Savarin. Η συνταγή είχε μεγάλο σουξέ αλλά όλοι συνέχισαν να το λένε ''Μπαμπά με ρούμι'' ή απλώς ''Σαβαρέν''.
  • Τι άλλο να περιμένει κανείς από ένα γλύκισμα που το λένε ''μπαμπά'' αλλά το όνομά του σημαίνει γιαγιά, ξεκίνησε από την Πολωνία αλλά θεωρείται γαλλική επινόηση και το φτιάχνει η Μπαμπέτ στην υπέροχη δανέζικη ταινία που όμως υμνεί τη γαλλική κουζίνα;


ΜΠΑΝΑΝΑ
  • Γεννημένη κάπου στην τροπική ζώνη και πιθανώς καλλιεργημένη για πρώτη φορά στην Παπούα (Νέα Γουινέα), η μπανανιά συμβολίζει για τους βουδιστές το εύθραυστο και το εφήμερο των πραγμάτων αυτού του κόσμου.
  • Στη Σρι-Λάνκα πιστεύουν ότι ο απαγορευμένος καρπός του Παραδείσου δεν ήταν το μήλο αλλά η μπανάνα.
  • Στην παγκόσμια ιστορία ενδυματολογίας, η μπανανιά κατέχει περίοπτη θέση αφού το φύλλωμά της, που είναι εύκαμπτο και αδιάβροχο, ήταν το πρώτο ρούχο που φόρεσαν ο Αδάμ και η Εύα όταν εκδιώχθηκαν από τον κήπο της Εδέμ. Οι βοτανολόγοι ονόμασαν τις πρώτες μπανανιές ''μούσες του Παραδείσου''.
  • Οι στρατιώτες του Μεγάλου Αλεξάνδρου ανακάλυψαν τις μπανάνες όταν έφτασαν στην Ινδία, αλλά τους απαγορεύθηκε να τις φάνε γιατί, πίστευαν ότι βάραιναν το στομάχι και μείωναν τη μαχητικότητα. Παρόλα αυτά λέγεται ότι ο Μ. Αλέξανδρος έφερε τις μπανάνες στην Ευρώπη.
  • Ο Μέγας Ναπολέων δοκίμασε τις πρώτες του μπανάνες στο νησί της Αγίας Ελένης. Οι φήμες λένε ότι τις λάτρευε φλαμπέ με ρούμι και περιχυμένες με μέλι.
  • Αυτό το φρούτο, ένα από τα σπάνια που απολαμβάνουμε όλο το χρόνο, έγινε πολύ γνωστό στα τέλη του 19ου αιώνα, όταν τελειοποιήθηκαν τα ειδικά καράβια, με τα αμπάρια όπου πλέον μπορούσαν να διατηρηθούν οι μπανάνες στους 12οC και να ωριμάζουν ακόμα και κομμένες.
  • Η μπανάνα, που το όνομά της προέρχεται πιθανώς από την αραβική λέξη banan, που σημαίνει δάκτυλο, με τις προσαρμοστικές της ικανότητες και τις πολλαπλές χρήσεις της, κατέκτησε όλο τον πλανήτη. Η μπανανιά, που οι Άραβες πήγαν στην Αφρική και οι Ισπανοί στην Αμερική, δεν είναι δέντρο αλλά ένα ετήσιο φυτό που φτάνει τα 6-8 μέτρα ύψος. Η στενή αλληλουχία των φύλλων σχηματίζει τον ''κορμό'' που κόβεται μετά τη συγκομιδή του καρπού. Σαρκώδης, γλυκιά, γευστική και πρακτική αλλά κυρίως υγιεινή, η μπανάνα έχει το παρατσούκλι ''φρούτο με κίτρινη φορεσιά''.


ΜΠΑΧΑΡΙΚΑ
  • Χιλιάδες χρόνια πριν, τα μπαχαρικά, εκτός από πηγή πλουτισμού, ήταν οι προπομποί στην επαφή ξένων πολιτισμών και παραδόσεων, νοστίμιζαν τα φαγητά, καίγονταν για να καθαρίσουν τον μολυσμένο αέρα, θεράπευαν ασθένειες και έδιναν ισχυρά αφροδισιακά.
  • Από το 2000 π.Χ. υπάρχουν αναφορές για εμπόριο μπαχαρικών. Οι Φοίνικες ήταν μάλλον οι πρώτοι που άνοιξαν τους δρόμους των μπαχαρικών, μετέφεραν πιπέρι, κανέλα, πιπερόριζα, μοσχοκάρφι. Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι είναι δώρα της θεάς Αφροδίτης και τα χρησιμοποιούσαν για την παρασκευή ελαίων, φαρμάκων και αφροδισιακών στις διάφορες τελετουργίες. Οι Ρωμαίοι τα γνώρισαν από τους Έλληνες και τα λάτρεψαν. Το πιπέρι ήταν τόσο πολύτιμο που χρησιμοποιήθηκε για πληρωμή των φόρων. Ο Μάρκος Απίκιος, ξακουστός για τα συμπόσια και τα βακχικά του όργια αλλά και συγγραφέας μιας συλλογής συνταγών, ήταν λάτρης αυτών των εξωτικών γεύσεων.
  • Η Αλεξάνδρεια κατά την περίοδο της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας ήταν το διεθνές εμπορικό κέντρο μπαχαρικών. Αργότερα και για αρκετούς αιώνες οι Άραβες κυριάρχησαν στο μονοπώλιο των μπαχαρικών και διέδιδαν για εκφοβισμό τρομακτικούς θρύλους για τεράστια θαλάσσια τέρατα που τσάκιζαν τα καράβια των απίστων και για άγρια θηρία που κρύβονταν στα πυκνά δάση με τα πολύτιμα φυτά. Σε ολόκληρο τον Ισλαμικό κόσμο το τζίντζερ θεωρείται αφροδισιακό ενώ οι Ινδοί το μασούσαν χλωρό για πολλές ώρες, τρέφοντας έτσι τον θεό του φωτός Άγκνι, που ρυθμίζει τα ερωτικά ζητήματα.
  • Το 10ο μ.Χ. αιώνα οι Βενετοί έμποροι κατέχουν τα σκήπτρα στο εμπόριο των μπαχαρικών. Στα τέλη του 15ου αιώνα οι Ευρωπαίοι προσπάθησαν να σπάσουν το μονοπώλιο της Βενετίας και να ανοίξουν νέους δρόμους προς τις χώρες παραγωγής των μπαχαρικών.
  • Οι Πορτογάλοι θαλασσοπόροι έφεραν μπαχαρικά από την Ινδία περνώντας το Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας. Η αναζήτηση αυτή καθώς και η παράκαμψη των μουσουλμανικών χωρών δημιούργησε τεράστια εμπορική κίνηση μεταξύ Ευρώπης και Άπω Ανατολής και οδήγησε στην ανακάλυψη νέων χωρών. Τελικά, μήπως οι Ευρωπαίοι ψάχνοντας το πιπέρι, τον ''βασιλιά των μπαχαρικών'', και τη συνοδεία του, ανακάλυψαν την Αμερική;


ΜΠΙΣΚΟΤΟ
  • Το μπισκότο είναι συνήθως μια απλή κατασκευή, η ιστορία του όμως δεν είναι καθόλου απλή...
  • Το όνομά του προέρχεται από τη λατινική ονομασία panis biscotus, που σημαίνει "ψωμί ψημμένο δύο φορές". Στην Αμερική τα λένε cookies. H ονομασία προήλθε από το ολλανδικό keokje, που σημαίνει ''μικρή τούρτα''.
  • Κάποιοι θεωρούν ότι τα μπισκότα δημιουργηθήκαν τυχαία... Ένας Ολλανδός μάγειρας, για να δοκιμάσει τη θερμοκρασία του φούρνου, έσταξε σε μια πλάκα λίγη από τη ζύμη του κέικ που ετοίμαζε, έτσι, άθελά του δημιούργησε το πρώτο μπισκότο.
  • Όμως, οι επίμονοι ιστορικοί της γαστρονομίας δεν αρκέστηκαν σε αυτή την απλή εξήγηση και άρχισαν το ψάξιμο. Ξεκίνησαν από τη νεολιθική εποχή, όταν, πριν 10.000 χρόνια, οι άνθρωποι έψηναν σε καυτές πέτρες καρπούς σιτηρών ανακατεμένους με νερό και χαρακτήρισαν τα μπισκότα ως ''απογόνους'' των πρώτων μαγειρεμένων τροφών.
  • Τον 7ο αιώνα, εντόπισαν τα μπισκότα σε μια από τις πρώτες χώρες που καλλιεργείται η ζάχαρη, την Περσία, βρήκαν ενδείξεις που αποδεικνύουν ότι και οι Ρωμαίοι έψηναν μπισκοτάκια και, στη συνέχεια, ανακάλυψαν ότι τα μπισκότα, με τη μουσουλμανική εισβολή στην Ισπανία, τις Σταυροφορίες και την ανάπτυξη του εμπορίου των μπαχαρικών, από την Αραβία εξαπλώθηκαν στη Βόρεια Ευρώπη.
  • Τα μπισκότα έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην ιστορία της ανθρωπότητας, γιατί αποτελούσαν την ιδανική τροφή για τα ταξίδια, καθώς ήταν εύκολο να μεταφερθούν και να διατηρηθούν για πολύ καιρό. Για αιώνες, κανένα πλοίο δεν ταξίδευε χωρίς να έχει εφοδιαστεί με τα σκληρά σαν κόκαλο μπισκότα, που ήταν βασικό μέρος της διατροφής του πληρώματος.
  • Και ενώ ναύτες, εξερευνητές και στρατιώτες μασουλούν ξερά μπισκότα στις κουζίνες του Μεσαίωνα, πειραματίζονται για να πλουτίσουν τη γεύση των μπισκότων με βούτυρο, ζάχαρη και αλλά υλικά.
  • Στο τέλος του 14ου αιώνα, πουλούσαν ένα είδος μπισκότου-γκοφρέτα στους δρόμους του Παρισιού.
  • Τον 16ο αιώνα, τα πρώτα μπισκότα φτάνουν στην Αμερική από Άγγλους, Σκωτσέζους και Ολλανδούς μετανάστες, αργότερα, οι κυρίες στις φυτείες του Νότου συναγωνίζονταν η μία την άλλη σε συνταγές μπισκότων που ονόμαζαν ''μικρά κέικ για το τσάι''.
  • Τον 19ο αιώνα, καθώς εξελίσσεται η τεχνολογία και πέφτει η τιμή της ζάχαρης, τα μπισκότα αρχίζουν να παράγονται σε μεγάλες ποσότητες. Παρόλο που σε όλο τον κόσμο υπάρχουν πολλές εκατοντάδες συνταγές για μπισκότα, όλοι συμφωνούν σε ένα πράγμα: τα μπισκότα είναι αχτύπητα!
  • Πάνω από 2 δισεκατομμύρια μπισκότα καταναλώνονται ετησίως στις Η.Π.Α.

ΚΕΪΚ

  • Τα πρώτα κέικ ψήθηκαν από τους Αιγυπτίους, έμοιαζαν πολύ με το ψωμί και περιείχαν μέλι και ξηρούς καρπούς.
  • Υπάρχουν ενδείξεις ότι ο όρος cake προέρχεται από τη λέξη kaka των Βίκινγκς και άρχισε να χρησιμοποιείται στην Αγγλία από τον 13ο αιώνα.
  • Οι ''πρόγονοι'' των σημερινών κέικ άρχισαν να ψήνονται για πρώτη φορά στα μέσα του 17ου αιώνα στην Ευρώπη.
  • Οι αρχαίοι Έλληνες ανακάτευαν κουκουνάρια, καρύδια, χουρμάδες, αμύγδαλα, παπαρουνóσπορο και έφτιαχναν πίτες που αποκαλούσαν ''πλακούντες''. Η συνταγή του γλυκίσματος πέρασε στους Ρωμαίους, που το ονόμασαν "placenta".

ΠΑΓΩΤΟ
  • Το παγωτό είναι γνωστό από τα αρχαία χρόνια, όχι βέβαια όπως το ξέρουμε σήμερα, αλλά με τη μορφή αρωματισμένου πάγου. Οι Κινέζοι είναι ο πρώτος λαός που το 3000 π.Χ γεύτηκε το παγωτό. Ο Μάρκο Πόλο σύμφωνα με την πιο διαδεδομένη άποψη ήταν αυτός που έφερε την ιδέα και την τεχνική στην Ευρώπη.
  • Η παγωμένη απόλαυση, ένα είδος του σημερινού σορμπέ, κατέκτησε τους Μεδίκους και από εκεί η Αικατερίνη (των Μεδίκων) - που η γαστρονομία της οφείλει πολλά - μετέφερε το σορμπέ στην κουζίνα των Γάλλων βασιλέων. Από τα τραπέζια των ευγενών σύντομα πέρασε και στα τραπέζια των λαϊκών τάξεων. Σύμφωνα με άλλους ιστορικούς, το σορμπέ ήταν γνωστό από τους ρωμαϊκούς χρόνους. Λέγεται, μάλιστα, ότι ο Νέρωνας, που φαίνεται να είχε πρόβλημα με τη ζέστη, απολάμβανε ένα είδος σορμπέ από χιόνι, που το έφερναν από τις Άλπεις, αναμεμειγμένο με φρούτα. Πειραματιζόμενη η ανθρωπότητα με τα σορμπέ προσθέτει γάλα και φτιάχνει το πρώτο παγωτό.
  • Τον 19ο αιώνα εμφανίζεται το παρφέ. Το πρώτο παρφέ ήταν γαλλική επινόηση, περιείχε καφέ και το έφτιαχναν σε ψηλά και λεπτά καλούπια παγωτού. Το επιδόρπιο αυτό δεν το πρόσφεραν όπως κάνουν στις μέρες μας στα γνωστά ποτήρια, αλλά το έβγαζαν από το καλούπι και το σέρβιραν αμέσως σε διακοσμημένα πιάτα. Το παρφέ ήταν ιδιαίτερα δημοφιλές επιδόρπιο στα μέσα του 19ου αιώνα στην Ευρώπη και στην Αμερική. Τότε άρχισαν να το φτιάχνουν μέσα σε καλούπια με σχήμα ''μπόμπας'' και να το σερβίρουν στα ειδικά ''ποτήρια παρφέ'' προσθέτοντας φρούτα, σιρόπι ή λικέρ. Στο παρφέ χρησιμοποιείται παχιά κρέμα γάλακτος, πράγμα που εμποδίζει το γρήγορο λιώσιμο, κόβεται εύκολα σε φέτες και φυσικά είναι πιο νόστιμο. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που το όνομά του στα γαλλικά σημαίνει ''τέλειο''!


ΠΑΣΧΑΛΙΝΟ ΑΥΓΟ
  • Το αυγό μάλλον είναι η τελειότερη συσκευασία της φύσης. Για αυτή του την τελειότητα έχει υπάρξει σύμβολο μυστήριου, μαγείας και έχει χρησιμοποιηθεί σαν φάρμακο, σαν τροφή και σαν μέσο πρόβλεψης.
  • Το αυγό είναι στη μυθολογία και στη λαϊκή φαντασία το πανάρχαιο σύμβολο της γέννησης του κόσμου και της ζωής.
  • Για τους Κινέζους το αυγό συμβολίζει την ολότητα. Ο κρόκος είναι ο ουρανός και το ασπράδι η γη. Κατά τη δημιουργία του κόσμου, το Κοσμικό Αυγό άνοιξε στα δύο και τα δύο μισά σχημάτισαν τον ουρανό και τη γη.
  • Σύμφωνα με την αιγυπτιακή μυθολογία, το αυγό, ως Λόγος Δημιουργός, ταξίδευε στην προαιώνια θάλασσα και ο Ήλιος, ο θεός Ρα, βγήκε από το Κοσμικό Αυγό.
  • Στην αρχαία Ελλάδα τα αυγά συμβολίζουν το μυστήριο της ζωής και της δημιουργίας. Στην ελληνική μυθολογία, η Λήδα, από την ένωσή της με τον Δία, γέννησε ένα αυγό από όπου αναδύθηκαν οι Διόσκουροι.
  • Για τους πρώτους Χριστιανούς, το αυγό συμβόλιζε τον τάφο από τον οποίο εξήλθε, όταν αναστήθηκε, ο Χριστός. Ωστόσο, πριν από τα χρόνια του Χριστού, τα χρωματιστά αυγά, και ιδιαίτερα τα κόκκινα, μνημονεύονται για εορταστικούς σκοπούς, στην Κίνα από τον 5ο αιώνα και στην Αίγυπτο από τον 10ο αιώνα. Οι ερμηνείες που δίνονται για την προέλευση των κόκκινων πασχαλινών αυγών είναι πολλές. Ένας μύθος λέει πως όταν ο Ρωμαίος διοικητής έμαθε για την Ανάσταση του Χριστού, ισχυρίστηκε πως αυτό είναι τόσο πιθανό όσο και το να γίνουν τα αυγά κόκκινα. Η Μαρία η Μαγδαληνή τότε επιβεβαίωσε το μήνυμα της Ανάστασης πηγαίνοντάς του ένα κόκκινο αυγό. Άλλοι πιστεύουν ότι τα Πασχαλινά κόκκινα αυγά συμβολίζουν το αίμα του Ιησού Χριστού που έσταξε όταν Τον λόγχισε ο Ρωμαίος στρατιώτης.
  • Το πιο διάσημο τσουγκρισμένο, αν και όχι απαραίτητα πασχαλινό, αυγό, στην ιστορία, είναι αυτό του Χριστόφορου Κολόμβου... Καλά τσουγκρίσματα!


ΣΑΡΛΟΤ
  • Με τον όρο ''Σαρλότ'' προσδιορίζουμε διάφορα γλυκίσματα τα οποία ανάλογα με τη συνταγή σερβίρονται ζεστά, κρύα ή παγωμένα. Η θερμοκρασία της Σαρλότ, όμως, δεν είναι τίποτα μπρος στη σύγχυση που επικρατεί γύρω από το όνομά της.
  • Σύμφωνα με μια άποψη, ο όρος Σαρλότ προήλθε από την παλιά αγγλική λέξη ''charlyt'' που σημαίνει ''ένα πιάτο με κρέμα''. Υπάρχει, όμως, ένα μικρό μπέρδεμα γιατί τον 15ο αιώνα, πιάτα με κρέας ήταν γνωστά ως ''charlets''.
  • Το Oxford English Dictionary τοποθετεί την πρώτη εμφάνιση της Σαρλότ σε τυπωμένη συνταγή γύρω στο 1796. Λίγα χρόνια μετά εμφανίζεται μια συνταγή Σαρλότ που την έφτιαχναν με μήλα και την σέρβιραν ζεστή. Σε αυτό το σημείο, ιστορικοί υποστηρίζουν ότι έδωσαν στο γλυκό το όνομα της βασίλισσας Σαρλότ συζύγου του Γεωργίου του τρίτου, τιμώντας έτσι τον βασιλιά που προστάτευε τους παραγωγούς μήλων. Από όλα αυτά, ένα πράγμα φαίνεται σίγουρο: η καταγωγή! Η Σαρλότ είναι Αγγλίδα.
  • Η πρώτη και βασική κρύα Σαρλότ ήταν η ''Σαρλότ-ρους''. Εμπνευστής της, ο φημισμένος σεφ Αντουάν Καρέμ. Στις αρχές του 19ου αιώνα, όταν ο Καρέμ εργαζόταν στη βασιλική αυλή της Αγγλίας, γνώρισε τη ζεστή εγγλέζικη Σαρλότ και την τροποποίησε. Στην πραγματικότητα, στην αρχή την ονόμασε ''Σαρλότ παριζιέν'', όταν όμως μπήκε στην υπηρεσία του τσάρου Αλέξανδρου Α΄, προς τιμήν του ή προς τιμήν την κουνιάδας του, Σαρλότ της Πρωσίας, τη βάπτισε ''Σαρλότ ρους''.
  • Η Σαρλότ ρους, με ονοματεπώνυμο πια, ταξιδεύει στην Αμερική και γίνεται για χρόνια το αγαπημένο γλυκό του Μπρούκλιν και του Μπρονξ.
  • Το 1959, η ατάκα ''ο τύπος είναι τόσο ελαφρύς που μπορεί να χορέψει κλακέτες πάνω σε μια Σαρλότ ρους...'' (σχόλιο για τον δήμαρχο της Νέας Υόρκης Robert F. Wagner Jr) αφήνει εποχή.
  • Ο όρος ''Σαρλότ'', λοιπόν, χρησιμοποιήθηκε στην πολιτική, στη μουσική, στη λογοτεχνία αλλά το σημαντικό είναι ότι ακόμα χρησιμοποιείται... στο πιάτο μας!


ΣΟΚΟΛΑΤΑ
  • Theobroma cacao ('θεοβρωμα κακαο' που σημαίνει 'η τροφή των θεών') είναι το βοτανικό όνομα του κακαόδεντρου. Το όνομα επινοήθηκε από τον Linnaeus το 1753. Η λέξη κακάο χρησιμοποιούταν από τους Μάγιας τους Αζτέκους και τους Ολμέκους περίπου το 1000πΧ.
  • Οι Αζτέκοι χρησιμοποιούσαν τους καρπούς του κακάο για την παρασκευή ενός ροφήματος που το ονόμαζαν " xocolātll".
  • Στην εποχή των Αζτέκων oι καρποί προσφέρονταν συνήθως στους Θεούς και τους βασιλιάδες και χρησίμευαν ως χρήμα για μέσο εμπορικες συναλλαγες.
  • Η φορολογία από τους λαούς που είναι υποτελείς στους Αζτέκους πληρώνεται σε κακάο.
  • Το 1502 στον Κόλπο της Ονδούρας ο Χριστόφορος Κολόμβος δοκιμάζει ρόφημα σοκολάτας (χοκόάτλ). Δεν εντυπωσιάζεται αλλά παίρνει μαζί, ως ενθύμιο, λίγους κόκκους
  • Το 1519 ο Φερδινάνδος Κορτέζ φτάνει στο Μεξικό, οπου συμφωνα με τον μυθο οι Αζτέκοι και ο αυτοκράτοράς τους Μοντεζούμα τον υποδέχονται με τιμές, πιστεύοντας ότι είναι ο θεός-φίδι Κουατζελκοάτλ, που χάρισε στους ανθρώπους το κακάο.
  • Κατά την επιστροφή του στην Ισττανία το o Cortez έφερε μαζί του τους πρώτους καρπούς του κακάο και τα απαραίτητα σύνεργα για την προετοιμασία του ροφήματος "" xocolātll" Το νέο ρόφημα κατέκτησε τη Βασιλική Αυλή της Ισπανίας και έγινε μόδα, που απλώθηκε σιγά - σιγά σε όλη την Ευρώπη.
  • Το 1615 η Άννα η Αυστριακή, πριγκίπισσα του Ισπανικού θρόνου, παντρεύεται το Λουδοβίκο τον ΙΓ’ της Γαλλίας και φέρνει στη γαλλική αυλή την ισπανική αυλική συνήθεια της σοκολατοποσίας.
  • Η χρήση της σοκολάτας εξαπλώνεται γρήγορα σε όλη την Ιταλία, χάρη στους Ιησουίτες που ασχολούνται με το πολύ κερδοφόρο εμπόριο του κακάο. Το 1740, οι εκλογές για την ανάδειξη νέου πάπα δεν καταλήγουν πουθενά και συνεχίζονται αδιάκοπα. Κάθε μέρα, φτάνουν στην Καπέλα Σιξτίνα δεκαπέντε κιλά σοκολάτας για να δροσιστούν οι καρδινάλιοι.
  • Το 1579, η σοκολάτα δεν είναι ακόμη γνωστή στην Αγγλία. Έχοντας κυριεύσει ένα ισπανικό πλοίο, Βρετανοί κουρσάροι πετάνε στη θάλασσα όλο το φορτίο του από λοβούς κακάο, νομίζοντας πως πρόκειται για «ακαθαρσίες κατσίκας». Οι Άγγλοι ακούν για πρώτη φορά για τη σοκολάτα το 1633. Το 1657 το πρώτο κατάστημα πώλησης σοκολάτας ανοίγει στη Μ. Βρετανία από έναν Γάλλο.
  • Η Ελβετία, που θα γίνει μια από τις πιο σημαντικές «πατρίδες» της σοκολάτας, μυείται πολύ αργά, το 1697, από τον Δήμαρχο της Ζυρίχης, Χένρι Εσερ, που την είχε δοκιμάσει στις Βρυξέλλες.
  • Το 1780 η πρώτη σοκολάτα βιομηχανικής επεξεργασίας παρασκευάζεται στη Βαρκελώνη.
  • Το 17ο αιώνα, η ζεστή σοκολάτα είχε εξαπλωθεί πια σε όλη την Ευρώπη και ήταν το αγαπημένο ρόφημα όλων των αριστοκρατών και αυλικών της εποχής, οι οποίοι την κατανάλωναν και ως αφροδισιακό.
  • Η πρώτη πλάκα σοκολάτας φτιάχτηκε το 1848 στην Αγγλία, όταν στη μείξη κακαόμαζας και ζάχαρης προστέθηκε βούτυρο του κακάο αντί για νερό.
  • Το 1879, ο χημικός Xένρι Νεστλέ βρήκε τον τρόπο να παράγει με εξάτμιση το γάλα σε σκόνη. Έφτιαξε, έτσι, την πρώτη σοκολάτα γάλακτος
  • Το 1861 παράγεται και πωλείται στην αγορά το πρώτο κουτί για σοκολατάκια, σε σχήμα καρδιάς, για τη γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου.
  • Το 1875 η πρώτη σοκολάτα γάλακτος παρασκευάζεται στην Ελβετία.
  • Το 1910 ο Έλληνας μετανάστης Λεωνίδας Κεσδεκίδης ανοίγει στις Βρυξέλλες το πρώτο του κατάστημα.
  • Το 1942 στην Αμερική κατασκευάζεται η πρώτη σοκολάτα χωρίς βούτυρο κακάο, ώστε να έχει μεγαλύτερο χρόνο ζωής και να μπορεί να καταναλωθεί εύκολα από τους στρατιώτες στον πόλεμο.
  • Η σοκολάτα περιέχει μικρές ποσότητες φαινυλαιθυλαμίνης, συστατικό που έχει τη δύναμη να καταστέλλει το στρες, να διεγείρει τον εγκέφαλο και να προκαλεί αίσθημα ευφορίας.
  • Το 1897 γίνεται η πρώτη καταγραφή της κατανάλωσης σοκολάτας. Οι Βρετανοί κατανάλωσαν εκείνο το έτος 18 εκατομμύρια κιλά, η υπόλοιπη Ευρώπη 50 εκατομμύρια και οι ΗΠΑ 13 εκατομμύρια κιλά. 
  • Η Σοκολάτα περιέχει τόσες περίπου πρωτεΐνες όσες και το κρέας, ενώ έχει λιγότερα λιπαρά συστατικά,
  • Η περιεκτικότητά της σε υδατάνθρακες είναι ελάχιστα χαμηλότερη από τα όσπρια.
  • Η σοκολάτα είναι βασικό συμπλήρωμα της διατροφής των αθλητών των στρατιωτών των ορειβατών και των αστροναυτών
  • Σιρόπι σοκολάτας χρησιμοποιήθηκε σαν για αίμα στην περίφημη σκηνή του φόνου στο ντους στην ταινία ‘ΨΥΧΩ’ του Alfred Hitchcock που χρειαστήκαν επτά ημέρες για να γυριστεί
  • Μια σοκολάτα γάλακτος έχει περισσότερες πρωτεΐνες από μια μπανάνα
  • Λέγετε ότι ο Ναπολέων είχε πάντα μαζί του σοκολάτες που τις κατανάλωνε όταν χρειαζόταν ενέργεια
  • Οι παπαγάλοι τρέφονται με τα πάντα εκτός από σοκολάτα και αβοκάντο
  • Για ένα κλικ του ποντικιού καταναλώνονται 0.0000024 kcals αν φάμε μια πλάκα σοκολάτα θα χρειαστεί να χτυπήσουμε 765,551,000 φορές το ποντίκι για να τις κάψουμε..
  • 10.000 σοκολάτες έχει υπολογιστεί ότι καταναλώνει ένας άνθρωπος κατά μέσο ορό σε όλη του τη ζωή του
  • Περίπου sthn 800.000 λίτρα ψεύτικης σοκολάτας χρησιμοποιήθηκαν για το ποτάμι στην ταινία Ο Τσάρλι και το Εργοστάσιο Σοκολάτας ενώ για τον καταρράκτη απαιτήθηκαν περίπου 150.000 λίτρα.
  • Η σοκολατοβιομηχανία απορροφά το 40% της παγκόσμιας παραγωγής αμυγδάλου κάθε χρόνο.. 
  • 1.5 oz. σοκολάτα γάλακτος έχει μόνο 220 θερμίδες 1.75 oz. τσιπς πατάτας έχουν 230 θερμίδες
  • Το 1897 γίνεται η πρώτη καταγραφή της κατανάλωσης σοκολάτας. Οι Βρετανοί κατανάλωσαν εκείνο το έτος 18 εκατομμύρια κιλά, η υπόλοιπη Ευρώπη 50 εκατομμύρια και οι ΗΠΑ 13 εκατομμύρια κιλά.


ΣΟΥΣΑΜΙ
  • ''ΣΟΥΣΑΜΙ ΑΝΟΙΞΕ'' φώναξε ο Αλί Μπαμπάς έχοντας τους σαράντα κλέφτες πίσω του, αμέσως άνοιξε η σπηλιά και φανερώθηκε ο θησαυρός, ακριβώς όπως ανοίγει ο καρπός του σουσαμιού για να χυθεί ο σπόρος σαν χρυσάφι. Το πιθανότερο, βέβαια, είναι ότι οι Άραβες επινόησαν αυτό το μύθο για να σκιαγραφήσουν με συμβολικό τρόπο τις πολύτιμες ιδιότητες του σουσαμιού.
  • Όμως, πολύ πιο πριν από τους Άραβες, το 3.000 π.Χ. περίπου, υπάρχουν ενδείξεις ότι καλλιεργείται σουσάμι. Πατρίδα του σουσαμιού πιστεύεται ότι είναι η Ινδία. Οι Ινδοί το θεωρούσαν ''βασιλιά των σπόρων'' και σύμβολο αθανασίας. Από την Ινδία το σουσάμι πέρασε στις χώρες της Μέσης Ανατολής, της Αφρικής και της υπόλοιπης Ασίας. Στην Ευρώπη έφτασε πολύ αργότερα, περίπου τον 1ο αιώνα.
  • Οι Ασσύριοι πίστευαν ότι οι θεοί, πριν δημιουργήσουν τον κόσμο, ήπιαν κρασί από σουσάμι και ότι το θεωρούσαν ισάξιο του ασημιού στις συναλλαγές τους. Το σουσάμι είναι ένας από τους πρώτους καρπούς που χρησιμοποιήθηκαν για την παραγωγή λαδιού. Αρχαιολογικές ανασκαφές αποκάλυψαν τη χρήση σησαμέλαιου από τους Πέρσες, τους Ινδούς και τους Κινέζους.
  • Οι Βαβυλώνιοι έφτιαχναν αρώματα και ένα είδος κρασιού και οι Αιγύπτιοι, εκτός από φάρμακο, το χρησιμοποιούσαν για εξαγνισμό σε θρησκευτικές τελετές. Στην αρχαία Ελλάδα, ο Ιπποκράτης και ο Γαληνός χρησιμοποιούσαν το σουσάμι για φάρμακο ενώ στους γάμους προσέφεραν ένα είδος χαλβά από μείγμα ταχινιού και μελιού. Το ταχίνι, το αλεσμένο σουσάμι, δηλαδή, θεωρείτο πολύτιμη τροφή.
  • Οι Αφρικανοί χρησιμοποιούσαν τη λέξη ''benne'' για το σουσάμι και πίστευαν ότι έφερνε καλή τύχη.
  • Το σουσάμι φτάνει στην Αμερική περίπου τον 17ο αιώνα, μαζί με τους πρώτους σκλάβους. Δικαιολογημένα, λοιπόν, η Σεχραζάτ χαμογελά ειρωνικά, κάτω από τον φερετζέ της, όταν ακούει να θεωρούν το σουσάμι και τα παράγωγά του διατροφική καινοτομία των τελευταίων χρόνων!


ΤΙΡΑΜΙΣΟΥ
  • Η πραγματική ιστορία του Τιραμισου είναι ακόμα ένας πονοκέφαλος για τους ιστορικούς της γαστρονομίας. Το μόνο σίγουρο είναι ότι το όνομα του είναι ιταλικό:  Tirami-su και σημαίνει ''σήκωσέ με'' ή ''τράβα με επάνω'', ερμηνεύοντας έτσι το διεγερτικό αποτέλεσμα του καφέ και της ζάχαρης.
  • Οι ιστορικοί εντοπίζουν ένα επιδόρπιο παρόμοιο με το γνωστό μας Τιραμισού τον 17ο αιώνα στη Σιένα. Το επιδόρπιο αυτό επινοήθηκε προς τιμήν του Μεγάλου Δούκα Cosimo de Medici III και ονομάστηκε ''σούπα του Δούκα''.
  • Άλλοι ισχυρίζονται ότι το τιραμισού δημιουργήθηκε κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Τότε, οι γυναίκες στη Βόρεια Ιταλία έφτιαχναν το γλυκό για να το πάρουν οι άνδρες τους στον πόλεμο. Έλεγαν ότι η γλυκόπικρη γεύση του τιραμισού είναι σαν τον έρωτα και έτσι δεν θα τις ξεχνούσαν ποτέ.
  • Οι περισσότεροι, όμως, πιστεύουν ότι το τιραμισού είναι μια πρόσφατη δημιουργία και επισημαίνουν ότι, παρόλες τις ιστορίες και τις συνταγές που έχουν βρεθεί, η πρώτη τεκμηριωμένη αναφορά συνταγής tiramisù είναι αυτή που παρουσιάζεται σε ένα άρθρο του Giuseppe Maffioli, το 1981. Σε αυτό, ο Maffioli ισχυρίζεται ότι το τιραμισού επινοήθηκε για πρώτη φορά περίπου το 1971 στην πόλη του Τρεβίζο, στο εστιατόριο Le Beccherie.
  • Η συνταγή αλλά και το όνομά της είχε τεράστια επιτυχία και άρχισε αμέσως να αντιγράφεται από όλα τα εστιατόρια στο Τρεβίζο.
  • Το μπέρδεμα, όμως, συνεχίζεται, καθώς κάποιοι ιστορικοί αποδίδουν στο εστιατόριο El Toula την πατρότητα του τιραμισού και άλλοι συμφωνούν με τον Ιταλό σεφ Carminantonio Iannaccone, ο οποίος τo 2007 διεκδίκησε την πατρότητα του τιραμισού και ισχυρίστηκε ότι το δημιούργησε αυτός για πρώτη φορά το 1969, στο εστιατόριο Piedigrotta, στο Tρεβίζο. Μεγάλο μπερδεμα!


ΤΣΙΖΚΕΪΚ
  • Το Τσίζκεικ είναι ένα ''γλυκό'' με πλούσια ιστορία. Δεν είναι απλώς η επινόηση ενός εμπνευσμένου ζαχαροπλάστη αλλά το αποτέλεσμα της εξέλιξης της μαγειρικής.
  • Οι αρχαίοι Έλληνες έφτιαχναν ένα είδος πίτας με τυρί που θεωρείται μακρινός συγγενής του cheesecake. Πηγές αναφέρουν ότι μικρά κέικ τυριού προσφέρθηκαν στους αθλητές κατά τη διάρκεια αγώνων στην αρχαία Δήλο το 776 π.Χ.
  • Η συνταγή περνά στους Ρωμαίους που φτιάχνουν το δικό τους κέικ, το Λίμπουμ (Libum). Είναι ένα μικρό γλυκό κέικ τυριού που το κατανάλωναν ζεστό ή το προσέφεραν στους θεούς και τα πνεύματα του σπιτιού. Μια συνταγή για το Libum έχει εντοπιστεί στην πραγματεία για τη γεωργία που έγραψε τον 1ο αιώνα μ.Χ. ένας Ρωμαίος πολιτικός, ο Marcus Porcius Cato. Το 1000 μ.Χ., ο πρόγονος του cheesecake φτάνει στη Μεγάλη Βρετανία και τη Δυτική Ευρώπη μαζί με τους Ρωμαίους κατακτητές.
  • Στα μέσα του 16ου αιώνα, μια συνταγή cheesecake περιλαμβάνεται σε βιβλίο που περιγράφει την καθημερινή ζωή, τη μαγειρική και τις γιορτές στην αυλή των Τυδώρ.
  • Η διαδικασία για την κρέμα τυριού και οι συνταγές για cheesecake που προέρχονταν από την Ευρώπη φτάνουν στην Αμερική με το πρώτο κύμα των αποίκων.
  • Οι άποικοι, Άγγλοι, Γάλλοι και Γερμανοί, αναπτύσσουν τις δικές τους συνταγές, ανάλογα με τις πολιτισμικές καταβολές τους, τη γεύση και την πρόοδο της τεχνολογίας.
  • Η σύγχρονη ιστορία του cheesecake ξεκινά τη δεκατία του 1920 στα λαϊκά εβραϊκά deli της Νέας Υόρκης, όταν επινόησαν έναν αμερικανικό τύπο κρέμας τυριού.
  • Το 1929 ο Ρούμπεν Άρνολντ, ιδιοκτήτης του θρυλικού εστιατορίου Turf στην οδό 49η και Broadway στη Νέα Υόρκη, ισχυρίστηκε ότι η οικογένειά του δημιούργησε το πρώτο cheesecake.
  • Οι Νεοϋορκέζοι, πάντως, λένε ότι το cheesecake δεν ήταν ποτέ πραγματικά cheesecake μέχρι τη στιγμή που φτιάχτηκε στη Νέα Υόρκη.
  • Πάνω από 100 cheesecakes καταναλώθηκαν στη διάρκεια των 7 χρόνων που γυριζόταν η τηλεοπτική σειρά ''Χρυσά κορίτσια'', στην πραγματικότητα, όμως, η πρωταγωνίστρια Beatrice Arthur μισούσε το cheesecake.
  • Σε μια σκηνή της ταινίας Guys and Dolls (1955), ο Φρανκ Σινάτρα έτρωγε cheesecake. O... φαρσέρ Μάρλον Μπράντο, ξέροντας ότι το απεχθανόταν, έκανε επίτηδες λάθη για να γυρίσουν τη σκηνή πολλές φορές. Tο γύρισμα σταμάτησε γιατί ο Σινάτρα δεν άντεχε να φάει άλλο.
  • Το ρεκόρ στην κατανάλωση cheesecake κατέχει η Sonya Thomas, γνωστή και ως ''Μαύρη Χήρα'', η οποία έφαγε 4,11 κιλά cheesecake μέσα σε 9 λεπτά.
  • Λέγεται ότι το 1912, όταν ο φωτογράφος James Kane τράβηξε μια αποκαλυπτική φωτογραφία γνωστής ηθοποιού, εντυπωσιασμένος από τη ''σέξι'' εικόνα, αναφώνησε ''Πω!!!πω!! τι τσιζκέικ!!!''. Από τότε, ο όρος cheesecake έγινε συνώνυμος με τις Pin-up φωτογραφίες.
  • Η 30η Ιουλίου εορτάζεται ως εθνική μέρα cheesecake στις Η.Π.Α.
  • Ένα τεράστιο cheesecake, που ζυγίζει 186,62 κιλά, παρασκευάστηκε στο εργοστάσιο Eli's στο Σικάγο, για τις εορταστικές εκδηλώσεις ανάληψης της προεδρίας από τον Barack Obama.

  • ΜΟΥΣ ΑΝΘΟΤΥΡΟΥ: Το κρεμώδες τυρί παρασκευάστηκε τυχαία όταν το 1872 ο Αμερικανός William Lawrence, στην προσπάθεια του να φτιάξει το γαλλικό τυρί Neufchatel έκανε λάθος.
  • ΚΡΑΜΠΛ: Τα κραμπλς είναι βρετανική επινόηση. Στα χρόνια του Β' παγκόσμιου πόλεμου, για λόγους οικονομίας, αντικατέστησαν τη ζύμη για τάρτες με κραμπλ.


ΦΡΑΟΥΛΕΣ
  • Οι φράουλες, οι καρποί του πειρασμού και της απόλαυσης, ένα φρούτο που έχει δικό του μουσείο, στο Βέλγιο, έχουν αποτελέσει θέμα για πολλά τραγούδια, έχουν χρησιμοποιηθεί ως τίτλος σε αρκετές ταινίες και έχουν αγαπηθεί από ζωγράφους όλων των εποχών.
  • Ο Manet με τον περίφημο πίνακά του ''Φράουλες'' τους εξασφαλίζει την αιωνιότητα.
  • Σύμφωνα με ιστορικές πηγές, οι αρχαίοι Έλληνες αλλά και οι Ρωμαίοι γνώριζαν τη φράουλα. Το επιστημονικό όνομά της, fragsris chiloensis, μας έρχεται από τα Λατινικά αλλά οι Ρωμαίοι δεν την καλλιεργούσαν στους κήπους τους ως φρούτο αλλά για να την χρησιμοποιήσουν κυρίως στην κατασκευή φαρμάκων.
  • Το Μεσαίωνα θα αρχίσουν οι πρώτες καλλιέργειες της μικρής άγριας φράουλας, που ερχόταν από τις Άλπεις, η μόνη που ήταν γνωστή εκείνη την εποχή. Οι φράουλες τότε ήταν σύμβολο ευμάρειας, ειρήνης και τελειότητας της κοινωνίας και τις σέρβιραν σε μεγάλες κοινωνικές γιορτές.
  • Με την υβριδοποίησή της με άλλα ευρωπαϊκά είδη και με το χρόνο, n ποιότητά της βελτιώνεται. Ωστόσο, το φρούτο παραμένει μικρό παρά το ''νέο αίμα'' που έφερε το 17ο αιώνα το αμερικάνικο είδος που ήρθε από τη Βιρτζίνια. Η πραγματική επανάσταση στην ιστορία της φράουλας θα γίνει έναν αιώνα αργότερα χάρη στα φυτά που έφερε ο αξιωματικός του ναυτικού, Φρεζιέ από τη Χιλή. Γεννήθηκαν έτσι οι πρώτες μεγάλες φράουλες που είναι και n βάση για τις περίπου 600 ποικιλίες που απολαμβάνουμε σήμερα.
  • Όποια όμως και αν είναι η ποικιλία, η φράουλα θα μας παραπέμπει πάντα σε στιγμές απόλαυσης όπως αυτή στην υπεροχή σκηνή από το ''Pretty Woman'' που η Τζούλια Ρόμπερτς μαθαίνει ότι η σαμπάνια συνοδεύεται με φράουλες.


ΧΑΛΒΑΣ
  • Το πιο παλιό γλύκισμα στη Μέση Ανατολή είναι μάλλον ο χαλβάς. Το όνομά του πηγάζει από την αραβική λέξη ''χελβά'' που σημαίνει γλυκό.
  • Το μυστικό του χαλβά από την Αραβία διαδόθηκε με ταχύτητα φωτός σε Δύση και Ανατολή με αποτέλεσμα κάθε λαός να έχει τις δικές του παραλλαγές και τα δικά του έθιμα.
  • Παρά την αραβική του καταγωγή, ο χαλβάς ήταν το κυριότερο παραδοσιακό γλυκό των μουσουλμάνων Τούρκων. Ήταν ένα γλυκό που δεν είχε περιοριστεί μόνο στο παλάτι αλλά το κατανάλωναν όλες οι κοινωνικές τάξεις σε ολόκληρη την αυτοκρατορία. Επιπλέον, η απόλαυση του χαλβά είχε μια ιδιαίτερη τελετουργική σημασία. Σύμφωνα με την ιστορικό Ιρένε Μελικόφ, τον 15ο αιώνα, η ''τελετή του χαλβά'' αποτέλεσε τμήμα της τελετής μύησης στην αδελφότητα των Αχήδων. Αργότερα, οι άνδρες οργάνωναν τις ''Συναντήσεις του χαλβά'' και μαζεύονταν στα σπίτια για να διασκεδάσουν απολαμβάνοντας χαλβά και άλλες γλυκές και αλμυρές λιχουδιές.
  • Ένα έθιμο που επιβιώνει μέχρι σήμερα στην Τουρκία και υπενθυμίζει την τελετουργική σημασία του γλυκίσματος: είναι το μοίρασμα του χαλβά για τις ψυχές των πεθαμένων. Οι Αρμένιοι, διεκδικητές και αυτοί της πατρότητας του χαλβά, τον συνδέουν με όλες τους τις γιορτές και έχουν τη δική τους άποψη για την τελετουργική σημασία του. Σύμφωνα με ένα παλιό αρμένικο έθιμο τα αρραβωνιασμένα κορίτσια νήστευαν για 2 ημέρες, στο πανηγύρι που ακολουθούσε έπαιρναν ως ανταμοιβή φρούτα και χαλβά που μέσα του έκρυβε ένα χρυσό κόσμημα. Οι Αρμένιοι οι Τούρκοι και οι Σύριοι μετανάστες έφεραν τον χαλβά και τα μυστικά του στην Αμερική. Το γλυκό γνώρισε μεγάλη επιτυχία, και αγαπήθηκε κυρίως από τους Εβραίους μετανάστες.
  • Πάντως, με το πέρασμα των χρόνων, το μόνο που παραμένει ισχυρό είναι η τελετή της απόλαυσης ενός χρυσαφένιου κομματιού χαλβά!


ΒΑΡΒΑΡΑ
  • Οι παροιμίες λένε: «Βαρβάρα βαρβαρώνει (το κρύο), αη Σάββας σαβανώνει, αϊ Νικόλας παραχώνει», «Αγία Βαρβάρα γέννησε (το χιόνι), άη Σάββας το δέχτει κι άη Νικόλας έτρεξε να πάει να το δαφτίσει (το βάφτισε χιόνι)». Κάθε φορά της αγίας Βαρβάρας, συνήθιζαν να τρώνε και το αντίστοιχο γλυκό . Είναι ένα έθιμο παλιό και πρόκειται για ένα γλυκό σε μορφή σούπας που περιέχει διάφορα σπυριά, που συμβολίζουν τα σπυράκια που βγάζουν τα μικρά παιδιά όταν κολλάνε τις παιδικές αρρώστιες (ξέρετε τώρα, ανεμοβλογιά, ιλαρά και όλα αυτά τα ωραία). Λένε πως με τη Βαρβάρα τα παιδιά θα περάσουν τις αρρώστιες αυτές ελαφρά.
  • Τα βασικά υλικά λοιπόν είναι σιτάρι, αμύγδαλα, καρύδια, ρόδια, σταφίδες, σουσάμι, ενώ άλλοι βάζουν και ψιλοκομμένα μήλα και ταχίνι, ειδικά στη Θράκη, για να κάνουν τα υλικά 9 (πάλι τέτοιο νούμερο, θυμάστε και στη φανουρόπιτα;)  Τη Βαρβάρα την φτιάχνουν και τη μοιράζουν στα διάφορα σπίτια, δεν είναι για να μένει και να την κρατάμε στο ψυγείο γιατί έχει σιτάρι μέσα και μπορεί να χαλάσει εύκολα.

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

 
 

Diseñado por: Compartidísimo
Scrapping elementos: Deliciouscraps©